درگوشی نداریم!

عده ای مخالف مخالفتند... نه انتقاد سرشان می شود. نه جمهوری نه اسلامی! یکی توی جامعه اسلامی یک اشتباهی بکند و منتقد انتقاد نکند که مبادا دشمن پررو شود...

این اندیشه توجیهی را ارجاع می دهم به یکی از مناجاتهای شهید چمران به نقل از یکی از کامنت ها:

 خدایا مرا به خاطر گناهانی که هرروز با عقلم توجیه شان می کنم ببخش.

اگر از استدلالتان مطمئنید، اعلانش کنید. درضمن! اممامان خط قرمز مشخص کرد. زیرپایش گذاشتند. خونخواهی از خطوط قرمز وظیفه ماست. ما یعنی ولایی ها!

گوشه تان مال خودتان. ما این وسط تکبیر می گوییم و نماز را به جماعت می خوانیم.

دفعه بعد اخصوصی بازی ها را می گذاریم به حساب سوء...

 

در ضمن می خواستم به منطق خودتان اسمتان را منتشر کنم که فعلا نکردم... 

 

پس گفتگو:

آقای گرامی: خطّ قرمز ما: ملّت و دولت، همدلی و همزبانی.

 

اینجانب: اخبار را دنبال کنید... خطوط قرمز چیز های دیگری بودند.

در ضمن نمی گویید همدلی؟ همین همدلی تان را علنی کنید! چرا دفاع نمی کنید؟ چرا  وبلاگتان شده یک مشت حرف های منفعل بی موضع؟

بس کنید منطق های من درآوردی را.