اوتانازی باصرفه

آدم هایی مثل من جنگ را دوست دارند... نمی دانم این تکه اش را کجا خوانده‌بودم که «از دل مادر خبر ندارند...» که جنگ را دوست دارند... بزدل هایی از جنس من( من‌ش را برای برنخوردن به شما نمی گویم... واقعا می‌گویم)  جنگ را برای «مردن بی نامه اعمال» می‌خواهند و اسمش را می‌گذارند شهادت...آری، بزدل های از جنس من جنگ را می‌خواهند برای مردن نه برای جنگیدن.

ااین بزدلان تنها تفاوتی که بین شهادت و اوتانازی قائلند، حرام نبودن شهادت است... شهادت را راهی بی درد و بی گناه برای فرار از جنگ با دنیا و ثانیا پاک کردن نامه اعمالشان می دانند.... حاضرند جنگ شود، خون ریخته شود، جنین سقط شود، زن زهره‌ترک شود، مرد تکه تکه شود، دست کودک برای النگوهایش بریده شود، بچه یتیم شود، زن بیوه شود، مرد بیوه شود، خون شود به دل سید علی برای پرپر شدن فرزندانش که چی؟ که این آقا بی‌درد و بی‌گناه خودکشی کند. حالا ورژن دخترانه این بزدلان بی‌رحم ترند! چون از آنجاییکه حضور مستقیم در جبهه بیشتر مختص آقایان بوده اینها جنگ را به انضمام بمباران شهری آرزو می‌کنند تا به اوتانازی‌شان دست یابند!

حالم از بزدلانی مثل خودم (در این مورد) متهوع می‌شود. نمی‌دانند که شهادت گاهی حتی به خون نیست! اگر احمدی روشن بعد از آن همه جهاد خونش هم ریخته نمی‌شد باز شهید بود! البته این حرفم را نگذارید در قطار «جنگ-نسلی» های دهه شصت که ماندند پشت جبهه تا جهاد اکبر کنند و به جبهه نرفتند! آنها بزدلانی از جنسی دیگر بودند. چرا که جهاد اکبر به جهاد اصغر منتج خواهد شد.

و دیگر اینکه... باید ماند و جنگید و شهید شد... نه اینکه همان اولش خود را جلوی گلوله بدهی (اگر این تنها راه چاره نباشد) که مثلا شهید شوی. ارفاق خدا را نمی دانم... اما با حساب و کتاب های دنیوی که مردن برای مردن شهادت نیست.

و در آخر... یادم رفت بی‌خیال. یادم بیفتد می‌نویسم.