مارگزیده ایم ما... ریسمان هر رنگی باشد باشد. پایی وجود ندارد.

اصلا بحث بخشش و نبخشش نیست! بحث این است که کسی که پا ندارد هیچ وقت نمی تواند شوت بزند. حال این پا را یکی ازش گرفته باشد یا مادرزادی پا نداشته باشد. فرقی ندارد. هر پایی فقط یک بار می تواند بریده شود! کسی که پایت را می برد صد بار بگذر، صد بار فراموش کن... فرقی ندارد. به هر حال دیگر هیچ وقت قرار نیست بتوانی شوت بزنی...

اما این هیچ وقت شوت نزدن، یعنی نتوانستن زدن نا امیدی نیست! هرگز نیست. شوت، تمام زندگی نیست. کسی که پایش را بریده اند نمی تواند شوت بزند. درست. اما فقط نمی تواند شوت بزند. همین! کلی کار دیگر هست که میتوان به جای شوت زدن انجام داد. می توان نشست و گریه کرد. شعر خواند. نثر نوشت. چه می دانم. کلی کار هست، اد باید شوت بزنی؟

شوت اما... هیچ وقت نمی تواند با شعر و شطرنج و گریه جایگزین شود. هیچ وقت... و حسرت پای بریده شده از پای نداشته خیلی بیشتر است. کسی که پایش را وسط شوت زدن بریده اند... شیرینی شوت را چشیده.

پا همه زندگی نیست. اما... حیف... ستون زندگی است. نباشد؛ زندگی می لنگد. مثل من. 

توپ نیست. شوت نیست... ملالی نیست. اما. دیگر. پا هم نیست...