اسفنـــدگی

اسفندگی آموز اگر طالب عشقی...

اسفنـــدگی

اسفندگی آموز اگر طالب عشقی...

اسفنـــدگی

ابری که باشد،
گویی که نه یخ ها خیال آب شدن دارند،
نه هوا خیال گرم شدن،
انگار نه انگار
که آفتابی هم هست.

شب که برسد،
بی آفتابی می زند پس کله آدم،
تاریکی، ندیدن و اشباح غوغا می کنند،

تازه می‌دانی هوای ابری صد شرف دارد به شب،
و تازه می‌فهمی که هوای ابری هم آفتاب دارد.

سپیده که بزند.
نه یخ می ماند،
نه شب،
و نه اشباح.
انگار نه انگار...
که همین دیروز
آفتاب در پشت ابر بوده

نویسندگان
۱۶
مهر

داشتند می رفتند قطب شمال؛ علامت شمال را با فرچه کشیده بودند کف اتوبوس و طبق آن پیش می رفتند. هر کس اعتراض می کرد، می گفتند فلانی از اتوبوس شمال پیاده شد. 

  • محمد رنجبر دیلمقانی
۱۲
شهریور

در پست قبل از تغییر خیلی چیزهای بیرونی و درونی نوشتم. بخشی از مواضعی که در همین وبلاگ داشته ام را دیگر قبول ندارم. برخی چیزها را دارم از درون سیستم میبینم. همواره بیشتر وانمود بوده اند تا واقعیت. یک غم دایمی رسوب کرده کف دلم. توی دلم جشن و پایکوبی هم باشد کفپوشش همان غم است. جنگ حق و باطل توی سرم دایم خون به پا میکند؛ دایم توی سرم مناظره و میز گرد برپاست. با کمپلکسی از حق و باطل های دایم به هم چسیبیده طرفم همیشه باهم بیان شده اند و الان تفکیک بسی سخت و انرژی فرساست. 

واقعا کجای جهان ایستاده ایم ما؟ کجای تاریخ؟ چرا این جای جهان و اینجای تاریخ فهم مشکلات این همه استدلالات فلسفی و پایگاه بسیجی می طلبد؟ 

این حجم از بی سوالی در جمعیت مذهبی و ضدمذهبی از کجا آمده؟ چرا همه چیز قبل از سوالش پاسخش تدریس شده؟ 

معلوم است آشفته ام؟

  • محمد رنجبر دیلمقانی
۱۲
شهریور

نسبت به زمانی که عادت داشتم بنویسم، چه در وبلاگ چه در دفتر، خیلی چیزها عوض شده اند. در درون و در برونم. بسیاری خوب بوده اند و تعدادی بد.

ازدواج کرده ام، 6-7 ماهی است رفته ام سر خانه زندگی ام، 10 ماهی است شاغل تمام وقت شده ام، مشغول ارشدم. در اطراف و بیرون، بخصوص آنجا که مربوط به زندگی شخصی ام باشد عالی است؛ فائزه همراهی عالی است. از هر جهت. کارم هم خوب دارد پیش میرود. کمی دانشگاهم اذیت میکند. بیشتر بی تمرکزی و بی قراری.  

به وضوح پابندها را احساس میکنم. تعلقات جدیدی پیدا کردم. تعلقاتی که از وجودشان خوشحال نیستم اما نمی دانم چه باید بکنم. نمیدانم چگونه رها شوم. آن فراغ بالی که قبلا داشتم را ندارم. نمیدانم چرا. 

حس کردم نوشتن می تواند کمی برایم رهایی بخش باشد. 

  • محمد رنجبر دیلمقانی
۱۰
مهر

این روزها، انتصابات دولت جدید به رده های سوم، یعنی مدیرکل ها و معاونان وزیر و پایین تر رسیده... آنطور که بویش می آید انتصابات - همچون کابینه - حالتی مداخله جویانه از سوی جریانی خاص به خودش گرفته است.

خاص مذکور، واقعا خاص است. تعریف کلمات خوب و بد را به راستی به چالش می‌کشد. خاص مذکور پایش بیفتد کلی شهید برای مملکت می دهد، کلی شهید داده، کلی جانباز داده، نماز شب خوان است، نیتش هم اعتلای کشور و حتی امت است... اما پایش بیفتد، که الان افتاده، هدفش وسیله را توجیه می کند... نتیجتاً منصوباتی که دیکته می کند هم از این جنس است. نماز شب خوان و شهید شونده شاید باشد... اما نفر اول اولویت بندی تخصص نیست. دوم و سوم و شاید دهم هم نیست؛ نفر اول اولویت تعهد هم نیست قهراً. نفر دوم و سوم و شاید دهم هم نیست.

نتیجه این خاص بودن چه می شود؟ اینجا جایی است که برای ثبت در تاریخ می نویسم:

کشور پیشرفت می کند؛ توسعه می یابد... وضعیت بهتر می شود... شاید حتی ظاهراً جهشی هم در کار باشد...  ظاهراً...

اما...

1. تحولی در کار نیست...

2. پیشرفت های امروز خودشان معضلات سالهای بعد خواهند بود... دقت کنید! دقیقاً خود پیشرفت ها...

3. مشکلات اساسی احتمالا باقی خواهند ماند... مانند قوه قضائیه...

4. حق، پوشیده تر خواهد شد.

اصلا چرا پیچیده اش کنیم. رستم قاسمی شده وزیر مسکن، راه، شهرسازی... محمد اسلامی شده رئیس سازمان انرژی اتمی... جواد اوجی هم شده وزیر نفت.

  • محمد رنجبر دیلمقانی
۳۰
مرداد
برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید
  • محمد رنجبر دیلمقانی