به نظر می رسد تعریف واژه برای برخی از موضوعات انتزاعی باعث شده است که فکر کنیم یک سری چیزهای جدید، خاص و نتیجتاً مفاهیم مجزایی هستند که از مفاهیم دیگر کاملا استقلال دارند.
"به نظر من" احتمالا موضوع «انتظار ظهور» هم جزء همین دسته است. تعریف عبارت مجزای «انتظار ظهور» باعث شده است که تصورمان به ما تحمیل کند که اینطور بیندیشیم که «انتظار ظهور» مستقل از عبادات/اعمال دین اسلام بوده و ذیل مفاهیم خاصی تعریف می شود.
حدود دو ماهی هست که با گروهی از دوستانم در همین بحث «سه شنبه های مهدوی» که جدیدا راه اندازی شده، به عنوان طراح پوستر و بنر و... همکاری می‌کنم. البته همکاری ام دقیقا شبیه کاسبی خصوصی است که سفارشات تیم را قبول می کند، انجام می دهد، پول می گیرد. همین. فقط من بخش آخر را انجام نمی دهم؛ وگرنه به خاطر مشغله ذهنی و فاصله فیزیکی ام با جامعه هدفی که آنها کار می کنند، هیچ همکاری و عضویتی در تیمشان نداشته و تنها یکی از افراد این گروه را می شناسم.
و اما بعد...
طی طراحی هایی که برایشان انجام داده ام و کلا دیدی که نسبت به این اقدامات (کیس استادی: سه شنبه های مهدوی!) دارم، به نتایجی رسیده ام که دقیقا نمی دانم چقدر درست اند.
چنانچه در سطور آغازین همین مطلب عرض کردم، به نظر می رسد، موضوعی به صورت مانع تحت واژه انتظار ظهور تعریف نمی شود؛ و اگر بنا باشد گروهی چنین حرکتی را کلید بزنند باید و باید این موضوع را صرفا از جهت حسن مطلع بودن در برنامه کاری شان قرار دهند و دیدی که نسبت به آن داشته باشند «گذار» باشد و لاغیر.
شما تصور کنید در میدان شهر میزی گذاشته اند و خوراکی ای پخش می کنند. اسمش هم سه شنبه مهدوی و کنارش بنر زده اند مثلا «بیایید منتظر حضرت صاحب الزمان باشیم». خب. تذکری می گیریم که منتظر مولایمان باشیم. سه شنبه مهدوی بعد، خوراکی، میز، انتظار. سه شنبه مهدوی بعد، میز، خوراکی جدید، انتظار. خب. سه شنبه مهدوی و سه شنبه های مهدوی بعد... همین روال تکرار می شود و ما هر هفته مثلا ذکر انتظار ظهور می کنیم. اما سوالی که پیش می آید این است که «مهدویتِ» یک سه شنبه و انتظار یک هفته به چیست؟ اصلا منتظر بودن یعنی چه؟! و کسی که می‌خواهد دیگران را به انتظار ظهور دعوت کند، دقیقا باید به چه چیز دعوت کند؟ منتظر باشیم که منتظر باشیم که منتظر باشیم؟! این روال تا کجا باید ادامه پیدا کند؟ تا تحقق ظهور. خب؟ مگر اگر میزی نبود و خوارکی ای پخش نمی شد، مردم چه کار میکردند؟ مردم منتظر (با این معنی که این دوستان تصور دارند) نمی ماندند؟ خب منتظر نمی ماندند چه کار می کردند؟ می رفتند؟ مگر منظور از عدم انتظار ظهور رفتن است که نقطه مقابلش این ماندن ها و تکرار ها باشد؟
خب پس چه؟
تصوری که از انتظار ظهور دارم (شاید هم غلط) این است که انتظار ظهور نه چیز جدیدی است و نه ذیل اعمال و اقدامات خاصی تعریف می شود. حدسم این است که منتظر ظهور بودن چیزی جز «مسلمان» بودن نیست.
یعنی جمع کنیم؟
خیر! یک نگاهی به سیر عناوین سخنرانی ها (و بعداً کتاب ها) ی شهید مطهری بیندازید. نخوانید! فقط اسمشان را نگاه کنید و دوره تاریخی شان را. به نظر می رسد در برهه های مختلف بسته به اینکه چه واژه هایی در جامعه باب شده باشند و عده ای بخواهند با (سوء) استفاده از واژه بازی مفاهیم باطل را به خورد مردم دهند، استاد مفاهیم قبلی را با همان واژه های غلط انداز برای مردم شرح داده باشند. در دورانی که بی بند و باری خود را به جای «آزادی» برای مردم قالب کند، استاد سخنرانی های تحت عنوان «آزادی معنوی» را کلید می زنند. یا مثلا خدمات متقابل اسلام و ایرانیان و ...
خب؟
حال که واژه مهدویت و انتظار در اذهان عمومی از اقبال خوبی برخوردار است، چرا ما نباید از این واژه استفاده کنیم؟ مگر نگفتیم انتظار ظهور یعنی مسلمان خوب بودن؟ خب همین را کلید بزنیم! سه شنبه های مهدوی یا هر شنبه دیگری را با این اسم «به عنوان شروع» داشته باشیم و بعد از اینکه با مخاطبمان انس گرفتیم «گذار» کنیم به سوی «تعریف انتظار»؛ به عبارتی پس از اینکه «انتظار» را تذکر دادیم (و گرفتیم) «چگونه-انتظار» را ادامه دهیم.
که انتظار به گذر است و رکود به ماندن.
از این جهت که این متن یک برداشت شخصی است، اگر نقد کنید خیلی خوشحال می شوم. سازنده هم نبود نبود.