می دانند

آدم ها همیشه انتخاب می کنند... چیز زیادی برای انتخاب هستند اما انسان ها این را نمی دانند... مثلا من همین الان نمی دانم که چیز های زیادی برای انتخاب است و فکر می کنم که می دانم...

انسان ها خیلی چیزها را نمی دانند و تصور به دانستنش می کنند...

اما داستان به اینجا ختم نمی شود.

آنها آنچه را که نمی دانند آموزش می دهند و وا ویلا.

چرا من وایبر و .... را دوست ندارم

اصولا پایه محرمات در اسلام به بیشتر بودن بدی های یک عمل نسبت به خوبی هایش است، نه مطلقا بد بدون آن عمل و عاری بودن آن از خوبی. مطمئن باشید اگر کسی بگوید که مثلا هیچ عمل حرامی (یا شاید فقط یک عمل حرام) برایش اصلا لذت بخش نیست، یا منظورش اینست که یادآوری بدی های آن عمل بقدری است که لذت آن را کاملا از بین می برد و یا اینکه اگر منظورش این نیست، آن فرد یک بیمار است. (البته شاید هم می خواهد خودنمایی کند:) 
دیدگاه من نسبت به وایبر و شبکه های اجتماعی نیز چیز توی این مایه هاست... البته جسارت به فتوی دادن و حرام کردن این شبکه ها نمی کنم. زیرا حرام بودن یک چیز از سوی دیگر بیشتر بودن بدی های آن """برای بیشتر افراد جامعه است""" نه فقط خود من :) 

اینکه وایبر و شرکا چه آسیب هایی به دنبال دارند را یا همه می دانند یا می توانند با کمی تفکر بدانند... اما حرف من جای دیگری است! 
به قول خودمانی تمیز ترین و مفید الظاهر ترین جنبه وایبر "تماس مشروع رایگان با دوستان" است که توجیه اکثر افراد برای داشتن وایبر است... من با دیگران کاری ندارم! ولی من به شخصه وقتی با دوستم تماس متنی (SMS) دارم با اینکه هزینه دارد یک سوال کوچک تبدیل میشود به 15 پیام. که حداقل یک بیست و چهارم یک روز از عمرم را صرف آن خواهم کرد. که 9 تایش مربوط است به آیکون های لبخند و گریه و ... منصف باشم! اگر بدانم که پیام هایمرایگان هستند چندتا لبخند و ... می فرستم؟ سوال هایم زیاد نمی شوند؟ چند بیست و چهارم روزم را به آنها اختصاص می یابند؟ 
این بهترین حالت بود که در هیچ گروه وایبری عضو نیستم، و هیچ استفاده نامشروعی ندارم. 
حالا شما بقیه اش را از حفظ بخوانید.... 
حالا یک سوال؟ بنظر شما مثلا درآمد میهن دانلود مثلا از Ads (آگهی) هایش یا در آمد بلاگفا و... و هر سایت خدمات دهی رایگان دیگر چقدر است؟ پاسخ روشن است و قانع کننده، آنقدری هست که آنها را بر آن می دارد که خدمات رایگان ارائه دهند. 
پس چرا باید آقایان تلمن مارکو و ایگور مگزینیک که به عقیده بعضی فقط و فقط دست بر قضا اسرائیلی هستند (حداقل مقیم اسرائیل اند، ملیتشان را مطمئن نیستم) بیایند یک چنین برنامه ای بنام وایبر که هیچ گونه درآمد زایی ندارد و برعکس هزینه بردار است را در اختیار منِ ایرانی ای قرار دهد که شعارم مرگ بر اسرائیل است؟ تازه تلمن جان عزیز هم بگوید که سرمایه آن از «دوستان و خانواده» تامین می شود؟

متاسفم تصویرت خراب شد

7 سال داشتم که مانند همه به مدرسه رفتم. اولین روز که وارد مدرسه شدم یک دوست پیدا کردم. پسر خوبی بود. امین نام داشت. هر روز که گذشت با هم دوست "تر" شدیم. دوستان خوبی بودیم برای هم. البته از دو پسر بچه 7 ساله انتظار "رفاقت" نمی رفت. هوای همدیگر را داشتیم.

 

سال تحصیلی تمام شد. در طول 3 ماه تابستان برای تنها دوستم امین نامه ای نوشتم و بردم درِ خانه شان. خانه نبود. برگشتم. و نامه را هیچ وقت به او ندادم.

سال تحصیلی جدید شروع شد ولی... بی امین.... امین رفته بود مدرسه دیگر.

حدود 9 سال گذشت... و من در طی این سالها او را ندیده بودم

حالا کلاس اول دبیرستان بودم.

صدایـم بـم شـده  بود. جـملاتم  بزرگترانه تر شده بودند. پشت  لبـم سبـز شده بود.  قدم بلند تر شده بود. حرکاتم عاقلانه تر.

امین را دیدم.

صدایش بم شده بوده. جملاتش بزرگترانه تر شده بودند. پشت لبش سبز شده بود. قدش بلند تر شده بود. حرکاتش عاقلانه تر.

ولی یک مشکلی وجود داشت.

بار اول که من امین را بعد از سالها دیدم از او خوشم نیامد. یک دفعه از چشمم افتاد. ازش بدم آمد. حرکاتش در نظرم بی معنی و لوس جلوه کرد.

چند روز توی نخ این ماجرا بودم. که چرا از او بدم...

این سوال حدود 1 سال در ذهنم بی جواب ماند.

****

حدود 3-4 ماه شاگردش شدم... معلم خوبی بود. حدود 8 ماه بود که میشناختمش. آدم روشنفکری بود. هرچند موهایی هم توی ماستش داشت. بالاخره انسان بود دیگر. خدایش داند. آدم خوبی بود. هرچه باشد حداقل وظیفه اصلی اش را به نحو احسن انجام می داد. به غیر از درس، درس های زیاد ازش یاد گرفتیم. همه دوستش داشتند. خیلی از من خوشش می آمد. یک جورهایی شبیه هم بودیم. 

آن روز که داشتیم از کلاس خارج می شدیم، گفت: من شاید طی یکی دو هفته بعد از خدمتتان مرخص شوم. حلالیت خواست. جدی نگرفتیم؛ گفتیم: حلال. فکر کردیم که حداقل این را میدانیم که این آخرین دیدارمان نبود. فکر نکردیم که... آن آخرین جلسه اش بود ولی... بود.

چند ماه گذشت... رفتم محل کار جدیدش برای دیدنش... مرا به یکی از کلاس ها دعوت کرد... شوکه شدم... از او بدم آمد.... از چشمم افتاد... وقتی دستش را کرد توی جیبش و.... سیگارش را آورد بیرون. نمی دانستم سیگاری است.

افراد زیادی می شناختم که سیگاری بودند. با سواد تر از او. شاید دوست داشتنی تر از او. ولی... هیچگاه از آنها بدم نیامده بود. از چشمم نیافتاده بودند.

چند روز در این فکر بودم که چرا یکدفعه به خاطر فقط یک سیگار از او بدم آمده بود....

*****

یکی دو ماه بود که کتابش را خوانده بودم. چیز های جالبی نوشته بود. کتاب پرباری داشت. از دید فلسفی به ماجرا نگاه کرده بود. کلا نگاه ریز بینانه ای داشت. خیلی مطالبش را دوست داشتم. او دوست یکی از دوست هایم بود.

آن روز رفتم خانه دوستم. او هم آنجا بود. اولش نشناختمش. وقتی فهمیدم خود اوست، تعجب کردم. نمی دانم چرا ولی یک حس عجیبی به من دست داد. بیچاره کار بدی نکرد ولی من فکر کردم که او نمی تواند خودش باشد. 

نمی دانم چرا...

******

کلاس اول راهنمایی بودم. داشتم از خانه مادر بزرگم به خانه می آمدم که یک دفعه یکی از معلم هایمان را دیدم.

نتوانستم جلوی خنده ام را بگیرم. بلند خندیدم. ولی به بلندی خنده ای که وقتی به خواهرم ماجرای دیدن معلمم را تعریف کردم نبود. خواهرم خندید نه به خاطر ماجرایی که دیده بودم. خواهرم به خنده من خندید. در راه که داشتم می آمدم یک دفعه معلمم را دیدم که با دمپایی های پلاستیکی و شلوار راحتی از خانه شان به سرعت خارج شد و دوید دنبال وانت سبزی فروش و داد زد: آقا!!!! نگه دار!!! تمام ماجرا این بود ولی تعجب و در پی آن خنده من از این جالب تر بود. من تعجب کردم چون تا به حال این فکر در ذهنم ایجاد شده بود که معلم ها در خانه هم کت وشلوار می پوشند(!) من فکر می کردم معلم ها در خانه هم با کفش راه می روند. من تعجب کردم و خندیدم چون فکر نمی کردم که معلم ها هم دنبال وانت سبزی فروش بدوند (!)

خواهرم خندید و گفت: خب! مگه آدم نیست. اونم معلمه دیگه

راست هم میگفت. پس چرا من تعجب کرده بودم؟

******

داشتم به همه ی این ماجرا ها که در طول دو سه سال برایم اتفاق افتاده بودند فکر می کردم و در این حال با کامپیوترم ور می رفتم که دیدم یکی دارد مرا صدا می زند: محمد، محمد!

دنبال صدا گشتم، چیزی پیدا نکردم.

باز صدا کرد: محمد، محمد اینطرف رو نگاه کن من اینطرفم روی میز!

اوه خدای من صدا از اسپیکر کامپیوترم بود! آنهم خاموش!!!!

بلافاصله از اتاق فرار کردم!

رفتم هال...

صدا بلند تر شد: نترس باهات کاری ندارم بزدل. من فقط یک اسپیکرم از من می ترسی؟

مانده بودم هاج و واج! اسپیکر حرف می زد؟

وسط هال متوقف شدم.

باز داد زد: محمد نترس من باهات کاری ندارم.

آرام آرام ترسان ترسان لرزان لرزان برگشتم اتاق.

گفتم: تو داری حرف میزنی؟

- اشکالی دارد؟ نه . لابد فقط شما آدم ها حرف می زنید.

- ولی....

- من هر روز حرف می زنم خودت روشنم میکنی و هر صدایی از خودم در می آورم

- درست! ولی اینبار....

- حالا این را ول کن. به چی داشتی فکر می کردی زیاد تو خودت بودی.

- راستش، داشتم به چند ماجرای مشابه که برایم اتفاق افتاده اند فکر می کردم.

- چه ماجرا هایی؟

- تو واقعا داری حرف می زنی؟

- نکنه وقتی اسمم رو میذاری Speaker خودت باور نداری که Speak کنم

- ماشاالله انگلیسیت هم که خوبه

- آخه، بوووووووق! من اهل آمریکام دیگه. مگه نمی بینی اسمم هم Next ـه؟

- توهین نکن . یادم رفته بود

- تو توهین نکن منم نکنم

- من کی توهین کردم؟

- وقتی به انگلیسی دونستن من تعجب میکنی داری به شعورم توهین میکنی

- هه هه

- نخند! حالا نگفتی چه ماجرا هایی؟

       و شروع کردم این ماجرا ها را یکی یکی برایش شرح دادم

گفت: اینکه معلوم است چرا همه این اتفاقات افتاده است.

- چرا؟

- همه این اتقاقات افتاده است چون شیرین عقلی عزیز دل من

- هوی حرف دهنت رو بفهم از برق درت میارم ها!!

- شوخی کردم. تهدید نکن!

- خب حالا این مسخره بازیا رو بذار کنار. راستی راستی دلیلشون رو میدونی؟

- آره

- چیه؟

- "تصویر"

- هان؟

- "تصویر"!

- یعنی چی؟

- یعنی تصویری واقعی از افراد نداشتی

- میتونی یکم بیشتر توضیح بدی؟

- ببین! همه این اتفاقات افتاده چون تو بر پایه یه سری اطلاعات ناقص یا غلط یا راکد یه تصویری از افراد در ذهنت ساختی و بر پایه همین تصویر غلط از صاحب همون تصویر یک سری انتظارات "فرا-انسانی" داشتی.

- میشه یکم واضح تر بگی؟

- مثلا تو همین ماجرای امین تصویری که توی ذهنت ایجاد شده بود تصویر یه کودک 7 ساله شیرین بود که وقتی این تصویر با امینِ 16-17 ساله مطابقت نکرد تو ازش بدت اومد.

- خودمونیم اسپیکر ها هم یه چیزایی حالیشون میشه ها!

- درست صحبت کن!

- شوخی کردم ببخشید. 

- باشه

- یه سوال دیگه!

- بپرس.

- راه حلش چیه؟

- راه حل خاصی نداره. به مرور زمان اون فرد رو مورد سنجش معیار های واقعیت قرار میدی و اگه تطابق داشت ازش خوشت میاد. همین. فقط یادت باشه در مورد این فرد چند روز اول نه تصمیمی بگیر و نه در موردش قضاوت کن.

- ممنون

 

-- محمد! محمد! نمی خوای بری رخت خوابت بخوابی؟

- سلام مامان من کجام؟

-- چیزی نشده تو روی میز کامپیوترت خوابت برده از بس که با این کامپیوتر بی چاره کشتی میگیری. مثل اینکه خواب هم میدیدی داشتی تو خواب حرف میزدی

- چه حرفی؟

-- متوجه نشدم مثل اینکه گفتی " تصویر چیه؟" یا "تصویریه" یا یه چیزی مثل این

- آهان!

-- حالا چه خوابی داشتی می دیدی؟

- هیچی مثل اینکه قاطی کردم

دستتون درد نکنه

شروع کرد به غیبت کردن این را وقتی فهمیدم که گفت: "نمی خوام غیبت کنم اما..." این از آن دسته عبارات بود. زیاد می شناسم از اینجور کلمه ها « نمی خوام از خودم تعریف کنم اما... » هم یکی از آنهاست. می گفت که وحید بد است، وحید خودبزرگ بین است، وحید محافظه کار است وحید فلان است و....

 

این ها را که گفت شروع کرد به ذکر گفتن. 

و من هنوز در فکر این بودم انسان ها ذکر را بعد از غیبت می گویند یا به جای غیبت؟

فقط باید بزرگتر شوم

سه چهار سالم بود که بار به سرم زد که نقاشی بکشم و بفرستم تلویزیون نشان دهند.

یک کاغذ خط دار و یک خودکار و شروع به کشیدن ..... درست حسابی یادم نمی آید ولی فکر کنم یک آدم کشیده بودم. آدم که چه عرض کنم آدم نقاشی ها. اگر آدم های واقعی مثل آدم هایی باشند که بچه ها می کشند خدا به خیر کند عاقبتش را. دو تا دست و دو تا پای خطی به اضافه یک بدن مربع شکل ، یک سر گرد و دو تا چشم کج و دهان و دماغ. آدم دو بعدی ما آماده است. چگونه غذا می خورد؟ چگونه راه برود؟ چگونه بغل کند؟ چگونه عشق بورزد؟ چگونه و چگونه؟ به قول آنهایی که بذر پخته می کارند و هی دعا می کنند که سبز شود: خدا کریم است. درست است خدا کریم است ولی این دلیل کمکاری تو نمی شود. از کجا رسیدیم به کجا؟ می گفتم. یک آدم کج و کوله کشیدم و کاغذ را تا کردم. کلید کردم که الا و بلا باید امروز بفرستین تلویزیون (از اول با نوشتن این کلمه مشکل داشتم) و امروز من باید ببینمش تو تلویزیون. اصرار از من و انکار از خواهر و برادرم.

به قول معلم سهراب سپهری : «حیوان در چمن است باید بچرد» 

با برادرم قرار شد برویم و بفرستیم تلویزیون برای همین دو تایی سوار دوچرخه شدیم و بعد از یکی دو تا خیابان رسیدیم به یک صندوق صدقه و نقاشی را انداختیم داخلش.

برگشتیم که خانه دیدم تلویزیون دارد نقاشی مرا نشان می دهد. ولی وسط یک سخنرانی! اصلا نه شک کردم نه تعجب و نه ناراحت شدم چون به هدفم رسیده بودم. هر روز که بزرگ تر می شدم این ماجرا برای من تعجب بر انگیز تر می شد. تا اینکه بعد از چند سال (شاید حدود ده سال) ماجرا را به خواهرم گفتم بدون اینکه انتظار جواب شنیدن داشته باشم. یک دفعه دیدم خواهرم زد زیر خنده. ماجرا خیلی ساده بود. برادرم یک کاغذ سفید را انداخته بود داخل یک صندوق صدقه و خواهرم نقاشی اصلی را که در خانه بود به صفحه تلویزیون چسبانده بود. همین. 

هم من همان فرد بودم و عوض نشده بودم و هم ماجرا تغییر نکرده بود. ولی اولش سه-چهار سالم بود اصلا نه مشکلی در قضیه می دیدم و نه چیزی غیر عادی. بزرگ تر که شدم تازه مشکل را احساس کردم و تعجب کردم. ولی وقتی باز بزرگتر شدم برای مشکلم راه حل پیدا کردم (پرسیدن) و در آخر مشکلم حل شد. این شد که یک چیز را همیشه آویزه گوشم کردم: وقتی همه چیز عادی است شاید من آنقدر بزرگ نیستم که همه مشکلات را حس کنم؛ وقتی مشکلی دارم این یعنی از قبل بزرگتر هستم که مشکلی را احساس می کنم؛ ولی برای حل مشکلم باید بزرگتر شوم.