هیسس.... خر ها فریاد نمی زنند... اما جشنواره که می خواهند

زنده باد خر. این شاید عنوان فستیوال بعدی ای باشد که قرار است ماه بعد در شهر ما برگزار گردد. باید که باشد. مگر حیوان به این نجیبی چه کم از قوچ های شاخ بلند ناموزون نا متوازن نتراشیده نخراشیده شهر دارد که نتواند یک جشنواره خشک و خالی به خود اختصاص دهد. لطف حمل و نقل اسباب و اثاثیه را که نمی کشد، می کشد. زحمت نمی کشد که می کشد. صدایش بد است که خب برای بار اول بد نیست. زورش کم است که نیست. مگر زمانی زحمت ترانزیت نمک دریاچه ارومیه را همین خر نازنین نمی کشید؟ مگر نه این است که چه مین هایی در دفاع مقدس توسط خر ها منفجر شدند و رزمندگانمان توانستند از‌مسیر مین گذاری شده عبور کنند. خر این حیوان خدادادی مظلوم، که حتی مردم از به زبان راندن واژه اش هم امتناع می کنند، و او را در مجامع رسمی الاغ می نامند،  

چند روز پیش که خبر جشنواره قوچ برتر به چشمم خورد، از این جهان به جهان دگر شدم و بعد از فوران ناراحتی به خدا پناه بردم و برای این خر مظلوم که با همه خدماتش به انسان ها باز نادیده گرفته می شود، صدها لیتر اشک ریختم. چقدر این انسان ها باید بی انصاف باشند که خر، حیوان به این خوبی را از یاد ببرند. خر مگر چه کم از لاله قرمز دارد؟ حالا باشد لاله قرمز یک چیزی، چه کم از قوچ دارد؟ نمی گوییم قوچ‌حیوان بدی است. اما خر که جای خود دارد.

سرتان را درد نیاورم از مسئولین نجیب شهرمان عاجزانه استدعا دارم که در صدد رد مظالم این حیوان در آیند وگرنه در سرای دگر این مهم خفت آنها را خواهد چسبید. هر چند ... آسوده منم که قوچ و خر و ندارم.