کوتاه، صریح، برای ثبت در تاریخ

این روزها، انتصابات دولت جدید به رده های سوم، یعنی مدیرکل ها و معاونان وزیر و پایین تر رسیده... آنطور که بویش می آید انتصابات - همچون کابینه - حالتی مداخله جویانه از سوی جریانی خاص به خودش گرفته است.

خاص مذکور، واقعا خاص است. تعریف کلمات خوب و بد را به راستی به چالش می‌کشد. خاص مذکور پایش بیفتد کلی شهید برای مملکت می دهد، کلی شهید داده، کلی جانباز داده، نماز شب خوان است، نیتش هم اعتلای کشور و حتی امت است... اما پایش بیفتد، که الان افتاده، هدفش وسیله را توجیه می کند... نتیجتاً منصوباتی که دیکته می کند هم از این جنس است. نماز شب خوان و شهید شونده شاید باشد... اما نفر اول اولویت بندی تخصص نیست. دوم و سوم و شاید دهم هم نیست؛ نفر اول اولویت تعهد هم نیست قهراً. نفر دوم و سوم و شاید دهم هم نیست.

نتیجه این خاص بودن چه می شود؟ اینجا جایی است که برای ثبت در تاریخ می نویسم:

کشور پیشرفت می کند؛ توسعه می یابد... وضعیت بهتر می شود... شاید حتی ظاهراً جهشی هم در کار باشد...  ظاهراً...

اما...

1. تحولی در کار نیست...

2. پیشرفت های امروز خودشان معضلات سالهای بعد خواهند بود... دقت کنید! دقیقاً خود پیشرفت ها...

3. مشکلات اساسی احتمالا باقی خواهند ماند... مانند قوه قضائیه...

4. حق، پوشیده تر خواهد شد.

اصلا چرا پیچیده اش کنیم. رستم قاسمی شده وزیر مسکن، راه، شهرسازی... محمد اسلامی شده رئیس سازمان انرژی اتمی... جواد اوجی هم شده وزیر نفت.