همه اش از یک نگاه شروع می شود. شاید هم یک صدا. نمی دانم. شروعش از وسط است. یکهو می بینی وسط خواستگاری هستی و همه اولش دارند گل های قالی را می شمارند. برای شکستن یخ مجلس سنگین خواستگاری می گویی «به گمان آقا داماد تابحال این قدر به گل های فرش دقت نکرده بودند» و یکهو مجلس میرود هوا... این شروع کار است، هر چند که از وسط آغاز شده باشد. یکهو می بینی در حال چانه زدن برای مهریه هستی و ...
قرار عقد می گذارند و بله برون می کنند و شیرینی می خورند و چه می‌دانم، کلی از این مراسمات مشابهی که همگی منتج می شوند به دامبلی دمبو زن‌ها و اینورآنور دویدن مردها. صندلی میبری، میز می آوری شاید ریسه می کشی شاید ریسه نمی کشی و ریسه می روی و میوه می شویی و عاقد می آوری تالار رزرو می کنی و داماد تحقیق و پرس و جو می کنی ... شاید کمی پس و پیش اما شبیه...
روز خوشخشوان فرا می رسد و مثل همه عروسی ها خوشحالی که می روی عروسی و اینبار خود صاحب عروسی هستی، برادر عروس هستی و خوشحالی که اینبار از آنهایی هستی که خوش آمد می گویند و اینور آنور می دوند. همیشه عادت کرده ای که بروی عروسی چهار تا کف بزنی برگردی و فوق فوقش دو نفر آویزانت شوند که بیا قر بده و تو هم نر بودنت راو مثلا قر دادن بلد نبودنت را یادشان بیاندازی و تو آویزان تر دو دستی بچسبی صندلی ات که آقا گم شو... شاید این آخرین جمله‌ات برای تمام شدن قائله باشد و بعد عروسی تمام شود و همه چیز مثل روز اول. همیشه عروسی ها را اینجوری تجربه کرده ای اما....
اینبار فرق دارد. همه جایش بهتر است. اینکه مجبور نیستی قر بدهی چون خودت مثلا قرار است که قر-خوان باشی که آن را هم نیستی. همه راحتند. حتی آنهایی که به بهانه ای بندند بیایند وسط قر بدهند هم دلشان قنج می رود اما تو کسی را به قر نخواهی خواند. اما یکجای این عروسی که همه‌جایش خوب است بد است... فردایش ... صبح که از خواب بیدار می شوی... خواهرت در خانه نیست. و این یعنی طعم گس ازدواج برای برادر یک عروس عزیز تر از جان.
پ ن: فردا عقد خواهرم است و من از این به بعد باید خواهرم را توی تلفن بشنوم... و شاید هفته ای دو بار ببینمش و دو تا فحشِ از روی دوست داشتن نثارش کنم.
پ ن ۲: فحش های از روی دوست داشتن را دوست دارم. فحش هایی که معنای بدی ندارند اما ساختار بد چرا... طرف نمی داند الان فحش دادی یا نه. خرپا، خرپشته، خرک، خرمن، گاوآهن، گاوصندوق، اسب بخار و... از این جمله اند
