what is hard to cover? Fire! Flame, the monster, will betray By night its presence, smoke by day.
Hard to hide is love's desire; However hushed and close it lies, Love will leap forth from the eyes.
Hardest is a song to hide; Under bushel 'twill not bide; Did the poet sing it new, It has pierced him through and through; If pranked with pen, his eye approve it, He would have the whole world love it, Aloud he reads it joyously To all " to plague or edify.
چه چیز را دشوار پنهان می توان داشت؟
اتش را که در روز دودش از راز نهان خبر میدهد و در شب،شعله اش پرده دری میکند.
عشق نیز چون اتش است که پنهان نمی ماند،زیرا هر چه عاشق در راز پوشی بکوشد،باز نگاه دو دیده اش از سر ضمیر خبر می دهد.
ولی آن چه از این دو دشوارتر پوشیده میشود،شعر شاعر است,زیرا شاعر که خود دل در بند سخن خویش دارد،ناچار جهانی را شیفته ی ان می خواهد.لاجرم ان قدر برای کسانش میخواند و تکرار میکند که خواه سخنش بر دل نشیند و خواه جان بفرساید،همه ان را بشنوند و در خاطر نگاه دارند.
داشتم گره بندی ها رو تو سایت Animatedknots.com می دیدم که شعارش نظرمو خیلی جلب کرد... خیلی قشنگ بود انصافا.
فکرش را بکن... تا صبح بیدار بمانی و گریه بکنی و خودت را برای خدایت لوس کنی که ببخشدت...
بگویی که اوست که می میراند و اوست که می بخشد و اوست که...
از مسجد خارج می شوی... مسجد از خانه تان خیلی دور است و نصف شب تاکسی و ... بالطبع گیرت نمی آید. پیاده می روی.
داری با دوستت می روی خانه.... آنچه به عنوان سحری در مسجد خورده ای کم بوده... نگرانی که نکند فردا نتوانی تاب بیاوری... می دانی که تا اذان نمی توانی به خانه برسی...
اندکی تشنه ای...
همه جا خلوت است... خلوت خلوت... توی شلوغ ترین خیابان شهر خفاش هم پر نمی زند...
هیچ مغازه ای باز نیست...
ساعت حدود 4 است... 4 صبح
خدا خدا می کنی یک چیزی پیدا کنی بخوری...
گل قندی که از مسجد می آوری توی دستت است... وای یک چراغ روشن! یک مغازه باز... وااای یک تافتون پزی!
با کلی ذوق شوق یک تافتون می خری و با دوستت قسمت می کنی که او فقط یک تکه قبول می کند و می گوید که زیاد خورده...
گل قند را میریزی رویش و یک لقمه خیلی بزرگ میگیری و شروع می کنی به بی شُکر خوردن...
به این فکر می کنی که چرا هیچ وقت از گل قند چندان خوشت نیامده بوده... و از شله زردی که یک پیاله پر را از ترس گرسنه ماندن تا آخر خورده ای...
وسط راهی که یک حدود 60 ساله از تقاطعی با شما روبرو می شود. دمپایی های آبی اش با لباس های چریکی اش اجتماع نقضین می نمایند.
دومتری تان که می رسد یک اسلحه کلت نقره ای رنگ از جیبش در می آورد و در یک و نیم متری تان مسلح می کند... هر سه طوری رفتار می کنید که انگار یکی از جیبش یک دستمال کاغذی در بیاورد و دماغش را پاک کند هم او هم شما
با کلی ترس سریع از مقابلش رد می شوید و به راهتان ادامه می دهید. هنوز لقمه ات تمام نشده... دنبال شیر آبید. ترستان ریخته... اما او همچنان در فاصله ای صد متری دنبالتان می آیند...
60 ساله کچل می توانست یکی باشد که شلیک کند و تو می توانستی یکی باشی که می میرد...
موبایلت را در می آوری و 110... آقا ما از مسجد می آییم یکی با اسلحه افتاده دنبالمان... باشه الان می فرستم ببینند چه شده.
فقط برای اینکه به 110 زنگ زدن را تجربه کنی زنگ زده ای ... یا شاید اتمام حجت با خودت... و یا شاید برای آرامش دادن به دوستت... وگرنه می دانی که پلیس های شهرت نه آمدنی اند نه آوردنی... تجربه اش کرده ای ... قمه کشی های مقابلت و تماشاهای گشتی هایی که اتفاقی آنجا بوده اند این باور را به ذهنت تحمیل کرده اند...
110ـی که شماره حمل اجساد است تا 110 بودن.
می رسید به مسجدی دیگر... خدا می خواهد به من چه بگوید؟ می خواهد بگوید که ساعت 4 صبح هم می تواند نانم را بدهد هم مرگم را؟ و حالا هم آبم را؟
می روید تو و آبتان را می خورید... 60ساله دمپایی پوش هم می رود این طرف خیابان... به سمت مسجد... می آید تو وضو می گیرد.
معلوم نیست چه کاره است. از همسالانت توی مسجد می پرسی. می گویند که آنها هم از اینکارهایش تا حدی اطلاع دارند... می شناسندش اما نمیشناسندش... می گویند که آره اما نه... از هرکه می پرسی می گویند... آره او همینجور است ... یک زمانی کمیته چی بوده...
اذان می گوید... اسمش را می پرسی و راه می افتید... زنگ می زنی 110 و ما وقع را شرح می دهی. پشت تلفنی خیلی خونسرد می گوید آره بسیجی است... کسی نیست بگوید که بابا مگر بسیجی اسلحه دارد... اصلا مگر بسیج اینروزها اسلحه کمری دارد... هرچه دیده ای کلاشینکف و ژ3 های آموزشی بوده اند که جز خود پایگاه و جلوی مسجد جای دیگری ندیده اند.
می آیی خانه و می خوابی.
اوست که می خوراند و می نوشاند و می میراند و زنده می کند و می خواباند...
و الان بعد از کلی کلنجار این مطلب را می نویسی و فکر می کنی که اگر دکمه 
را بزنی نکند یکی که اسمش John یا Jack یا هر غیر ایرانی بالقوه اگر این را بخواند نکند احمق باشد و فکر کند این حرف ها یعنی ایرانت را دوست نداری... و نداند که ... حماقتِ اوست نه دوست نداشتن تو... نکند فکر کند که مثلا بیخیالی پلیس های شهرت یعنی بی امنیتی ایرانت و نداند که آنچه به کشورت امنیت می بخشد نه پلیس است و نه اسلحه...
